Sparteldier K Logo

running

Ironman 5150 Westfriesland

sparteldier_ironman_5150_verslag
Ironman 5150 westfriesland 2023

INSCHRIJVEN
Wat ga je doen als je een marathon van je lijstje hebt afgestreept en denkt, wat zou nog een uitdaging zijn. Juist een triathlon met de olympische afstand. Laten ze die nu jaarlijks onder de naam Ironman 5150 organiseren in mijn woonplaats Hoorn. Maar dat zwemmen wordt nog wel een dingetje, maar het is maar 800 meter dus dat zou je moeten kunnen halen. Dus al snel na de marathon van London had ik me ingeschreven voor de Ironman 5150.

Al snel bleek dat het zwemmen niet 800 meter, maar 1.500 meter was. Oeps dat is bijna 2 keer zo ver. Al snel waren er meer collega’s op het werk die mee wilde gaan doen en zo ontstond er toch een serieus clubje aan deelnemers. Minder groot dan de damloop, maar logisch wat dit is toch een serieuze inspanning.

Het fietsen zou ook geen probleem zijn tot oktober reden we elke zondag een rondje van rond de 40 - 60 km dus dat zat wel in de benen. Nou hardlopen zou ook geen probleem hoeven te zijn na hetgeen wat je net in London had gedaan.

In mijn hoofd wilde het echter nog steeds niet gaan leven, zeker niet toen de eerste mail binnen kwam. Het evenement is verzet van zaterdag naar zondag. Met de tekst mocht het niet schikken dan kan er gratis geannuleerd worden. Aantrekkelijk voorstel. Eigenlijk iets te spontaan ingeschreven, dat zwemmen zie ik wel erg tegenop. Denken, malen, denken, malen. Ja ik maak gebruik van de optie, knoop doorgehad, aan deze gekkigheid gaan we niet deelnemen… Shit te laat, deadline verlopen te lang nagedacht, kosteloos kun je er niet meer onderuit.

Maandje of wat later, tweede e-mail. De organisatie is failliet, maar wordt overgenomen door lokale initiatiefnemers, je moet je opnieuw inschrijven. Weer een uitweg? Nee helaas niet, dus opnieuw ingeschreven, moet er weer betaald worden voor de wedstrijdfoto’s, wtf. En die foto’s daar doen we het voor, die foto’s van de vorige editie waren zo mooi, dat was misschien wel de belangrijkste reden om mee te doen. En nu niet betalen voor de foto’s met het risico dat je ze niet zou krijgen, achteraf erg kortzichtige natuurlijk want die was alleen een pre-order korting, natuurlijk kun je ze altijd nog achteraf kopen. Lang verhaal kort, uiteindelijk 2 keer voor de foto’s betaald. Na maanden van heen en weer sturen van e-mails uiteindelijk het dubbel betaalde bedrag teruggekregen.

TRAINING
De klok begon nu echt te tikken en je had nog geen meter gezwommen. In 2019 had je nog wel eens buitendijks in het water gelegen in je wetsuit om wat heen en weer te zwemmen, maar met mijn diploma A zat er nog geen borstcrawl in. Toch maar kijken naar een cursus of zo. 15 weken lang in de Waterhoorn, ja doei dat is veel te lang, kijk 8 weken in Schagen en snel beginnen dat klinkt beter.

Al snel bleek dat ik geen zwemtalent had en was het elke woensdagavond ploeteren in Schagen, met de flippers ging ik als een speer, zonder flippers kwam ik niet vooruit en over het ademhalen maar niet te spreken. Zonder te ademen een bad van 25 meter over steken was een eitje, maar dat ga je niet reden in de haven van Hoorn natuurlijk. Uiteindelijk netjes de cursus afgemaakt, maar zonder resultaat, ik kon nog steeds geen borstcrawl zwemmen. Dat wordt dus 1500 meter schoolslag.

De dag van de wedstrijd kwam steeds dichterbij en ik deed gewoon mijn vier hardlooprondjes per week. Zwemmen en fietsen trainde ik haast niet. Mentaal zit het ook nog steeds niet helemaal lekker en dat resulteert erin dat ik, hoewel ik vier keer in de week sport, geen kilo afval, maar eerder een aantal kilo’s aankom. Het streefgewicht voor de wedstrijd was ver buiten beeld. Zat er nu ruim 10 kilo boven, dat gaat ook niet mee werken tijdens de Ironman.

De VO2MAX begon ook weer langzaam te dalen dus koos ik ervoor om voortaan elke ochtend te gaan hardlopen, korte met lange afstanden afgewisseld. Dit hield ik een aantal weken vol, totdat mijn rechterkuit zei ho zo is het genoeg ik ga lekker irriteren als jij niet rustiger aan gaat doen. En zo geschieden, een maand voor de Ironman een kuit die niet wilde, een zwemslag die niet lukte en een fiets die de schuur nog niet uit was geweest omdat het zo nat voorjaar was, en in de regen fiets ik niet, punt.

Gelukkig werd het weer beter, en mijn gemoedstoestand had ook een aantal positieve dag en pakte is ’s avonds regelmatig de fiets, nadat het parcours definitief was geworden. Deze een aantal keer gereden en ik kreeg er aardig wat tempo in, dus dat fietsen zat wel goed. Ook de moet weer verzamelt om naar de Waterhoorn te gaan om een aantal baantjes te trekken, maar ik was al snel weer uit de borstcrawl baan en in de schoolslag baan, dat ging hem echt niet worden. Een aantal avonden 1500 meter gezwommen in ongeveer 45 minuten, zoveel mogelijk in 1 stuk door, maar dat valt niet altijd mee in een soep van mensen in een betonnen bak.

Zuidas run kwam er ook aan dus toch om een zondagochtend maar even de kuit getest met een rustige run van 5 kilometer. Zuidas run was de vrijdag een week ervoor, ook hier was het al best aardig aan de temperatuur. Deze run rustig aan gedaan om maar niet geblesseerd te raken, een beetje de funrun aanpak en dat pakte goed uit, best lekker tijd en erg genoten van de run.

VOORBEREIDING
Toen begon de voorbereidingsstress. Nog nooit heb ik zoveel stress gevoeld voor een wedstrijd als voor deze. Misleidende en slechte communicatie via video’s, pdfjes, website en social mediakanalen die zich meer tegen spraken dan dat ze je van dezelfde informatie voorzagen. Tijden dat je je startpakket moest ophalen, tijdenden dat je je fiets moest brengen, drie zaken voor drie soorten sets kleding. Er maar voor gekozen om vrijdag eind van de dag al het startpakket op te halen. Nergens mij daglicentie voor triatleten te vinden en die heb je toch nodig om je startpakket te krijgen. Gelukkig was het niet druk, maar werd van tafeltje naar tafeltje gestuurd, toch zeker weten dat ik die bij de allereerste inschrijving al had betaald, maar nooit gekregen. Nou ik betaal nog wel een keer, want ik stond niet in het systeem. Weer 12 euro, dus 24 uren voor een miniatuur papiertje waar mijn naam handgeschreven opgezet werd en waar alleen 1 seconde naar is gekeken toen ik terug geen naar het tafeltje waar ik mijn startpakket kon ophalen. QR code scannen, rijbewijs laten zien. “Je staat niet in het systeem”. Dat moet zij ik, want een kwartier geleden had je me ook gevonden. Ik haal er even iemand bij, want ik kom er niet uit. “Je heet toch Oudenbosch?” Nee, meneer dat is mijn geboorteplaats. Oh, ohja je staat er wel in. Zonder verdere uitleg al mijn spullen ontvangen, polsbandje om en gaan, want ik sta ergens dubbel geparkeerd, tot morgen.

Zaterdag terug voor het ophangen van de fietst en de fietstas en hardlooptas. Vergeten dat ik nog ergens een tijdschip moet ophalen dus de vrijwilliger gaat als een uitsmijter voor de ingang staan waar ik weer langs naar buiten wil. Ben je niet iets vergeten. Het muntje valt, ja de tijdschip, waar kan ik die krijgen, want dat staat nergens aangegeven. De man wijst naar wat tenten aan de andere kant van het veld, Daar bij de hardloop uitgang. Ik daar heen, chip mee en wegwezen tot morgen fietsje. Weer thuis verschijnt er in de appgroep de melding of we onze banden hebben leeglaten lopen, want door de hitte zijn er al een aantal geknapt. Nee niet aangedacht en niet gedaan, dus maar hopen dat die van mij nog heel zijn morgen anders is het snel gedaan met de Ironman 5150.

Omdat het nog 4 kilometer lopen is van mijn huis, ga ik optijd naar bed zaterdagavond, natuurlijk zijn er twee buren met luidruchtige muziek feestjes die avond en duurt het even voordat ik in in slaap val. 5 uur gaat de wekker, want het is niet helemaal duidelijk tot hoe laat we bij de fiets kunnen om te checken of de banden nog vol zijn. Na een stukje wandelen blijft er niets aan de hand te zijn en had je nog tot 8 uur bij je fiets kunnen komen omdat je ook de derde tas op hetzelfde veld mag ophangen, wat overigens nergens stond en pas zondagmorgen duidelijk werd zo frustrerend.

RACEDAG
Klaar om te gaan, wordt de start met een half uur uitgesteld. De zon begint al aardig te bakken dus maar even in de schaduw gaan staan. Toen besloten we toch naar de start te gaan, barefootrunning kwam nu al van pas want we moesten over steentjes en door struiken en andere rotzooi om bij de zwemstart te komen. In de haven waren de mensen van de lange afstand al aan het zwemmen en dat was mooi te volgen op een groot scherm. Het ging nu toch beginnen.


ZWEMMEN
Richttijd voor het zwemmen was 45 minuten, want dat was mijn zwembad tijd en dat zou in open water altijd iets trager gaan. We besluiten ver achteraan te starten om met de schoolslag niet te veel mensen tot last te zijn. Bijna achteraan gingen we het ponton op, elke keer wanneer er vier mensen starte begon dat ding te schommelen. Was niet goed voor de zenuwen. Ik stond al snel voor aan, bril op, wachten en springen, rustig aan begon ik te zwemmen. Schoolslag, hoofd onder, toch maar niet. De zon brandde al aardig om mijn gezicht. De eerste schoppen kreeg ik al, al snel zwommen er mensen voorbij. Rustig aan blijven. Ademhaling was vanaf het begin goed. Collega’s zag ik uit mijn gezichtsveld verdwijnen, ik lang voor me gevoel helemaal laatste. Weer wat gekriebel aan me voet, weer wat klappen tegen me benen. Weer iemand die blind de borstcrawl aan het doen was. Rot op man, heb ik nog geroepen, rustig blijven Kevin! Gelukkig had ik de route in mijn hoofd, want mijn bril was al snel beslagen en de stukken met zon tegen zag je helemaal geen bal. De badmutsen voor me gevolgd, van boei naar boei, rustig ademen en rustig je slagen afmaken en van je drijfvermogen gebruik maken. Dit gaat lang duren dacht ik, maar uiteindelijk kwam de finish toch snel in zicht. Ik zag niets door mijn bril dus ik strompelde een beetje de trap op, miste nog bijna een trede. Snel die bril af, vrijwilligers die mijn hielpen recht te komen, zo dat was het zwemmen, even rustig bij komen, wandelend, maar toch niet te lang, toen toch maar gaan hardlopen richting omkleed punt. Daar zag ik nog wat collega’s die al hun fietsschoenen en helm aan zaten te doen. Mijn tas gepakt rustig gaan zitten, wat water gedronken en een aantal pillen Beyuna
Power en Magnesium genomen voor het fietsen. Power voor het krijgen van meer zuurstof en magnesium tegen de kramp. Worstelend wetsuit uitgedaan en voeten afgedraaid, teensokken aan, helm en schoenen aan en gaan.
“Tot de witte lijn lopen” werd er geroepen en daar opgestapt, de clickpedalen gingen lastig vast, een aantal keer steken met de linkervoet, maar eenmaal vast: gasgeven!

FIETSEN
Fietsen moest een rust moment worden, maar de snelheid kwam er snel in en dat publiek in het eerste stuk stimuleerde je wel om door te gaan, veel mensen ingehaald al in dat eerste stukje. Zorgen dat je goed drinkt en hou in het achterhoofd dat je nog 10 kilometer moet hardlopen hierna. Een collega langs de weg gaf aan dat mijn baas een half minuutje voor me lag, dit is mijn parcours dacht ik, als ik iets de laatste weken heb voorbereid is dat dit rondje. Dus gaan! Bij het eerste fotomomentje reed ik al vlak achter hem en kom ik hem soepel inhalen. Eigenlijk was het eerste deel, denk zo’n 20 km een grote inhaalrace. Veel mensen voorbij gereden, waaronder een aantal Scholtens team leden. Bij de drankpost ging er iemand rustig links rijden die dwong me bijna in de berg, dus de adrenaline ging weer even skyhigh, boos even omgekeken en geroepen wat hij nou flikte! Toen de rust weer kunnen pakken, iets tempo geminderd om te zorgen dat je nog benen had om te lopen. Voor ik het wist waren de 40 kilometer voorbij. En reden we Hoorn weer binnen, de witte lijn nog in het achterhoofd, maar dat had niet iedereen. Een dame voor me kwam niet uit haar pedalen dus ging onderuit. Ik kon haar gelukkig ontwijken en wel soepel van mijn fiets afstappen, want voor je het weet lig je er zo naast. Dat was het fietsen, kort sprintje naar de buis waar mijn fiets moest staan en snel naar de wisselzone om de hardloopschoenen aan te doen en een petje op te zetten, want het was al behoorlijk warm. Even een gelletje, want ik had geen voedingsupplementen meer bij, achteraf had ik deze ook in mijn hardlooptas moeten stoppen. Tassen ophangen en gaan!

HARDLOPEN
Waar ik heel de dag al tegenop zag was de hitte waarin we moesten gaan hardlopen, zeker nu de start een half uur later was had je het gevoel dat je een half uur te laat op het parcours was. En dan moesten we ook nog 2 rondjes lopen met allemaal rare lusjes erin. Een parcours voor de supports, wat achteraf wel een goed idee was, want wat was ik dankbaar dat er zoveel supports stonden, want dit waren twee zware hardlooprondjes. In het begin kwam ik snel in mijn gewone tempo die ik de laatste tijd ook op de training liep. Echter alles voelde zwaar, je was natuurlijk al ruim 2 uur aan het sporten. Veel drinken en sponzen gebruiken, een race van drankpost naar drankpost. Halverwege het eerste rondje zag ik Simone in een bocht staan, ze was vrijwilliger, highfive en even gestopt, “Je moet door hoor Kevin” zei ze, ohja ik zit in een race. Bij de schouwburg stonden mijn collega’s wat ook een energieboost gaf, vierkeer zou ik ze passeren. Tijdens ronde 1 dacht ik steeds deze hitte trek ik niet, ik stap eruit, ga echt niet nog een ronde doen. Bij het splitsingspunt vroeg de vrijwilliger of ik al mocht finishen, helaas niet zei ik hem. Ik was nog best scherm, liep bij de waterposten om goed te drinken, en achteraf op de foto’s zag ik er nog redelijk fris uit. Maar zo voelde het niet. Het was wederom een mentaal spelletje geworden, net als de laatste kilometers in London, maar hoe dan ook Hoorn is geen London, er was wel sfeer, maar een compleet andere. Er waren geen kilometerbordjes dus het was een beetje inschatten met de kennis van de stad hoever het nog was, de laatste waterpost was nog voor de schouwburg, dus dat laatste stuk was nog pittig ver voor mijn gevoel.
Gelukkig was het niet overdreven druk op het parcours en waren de laatste kilometers zwaar maar nog wel te doen. De finish was in zicht, de mooie Ironman boog kwam eraan. Het laatste stuk werd ik ook niet meer ingehaald en dat is mentaal ook altijd wel lekker.

Laatste meters, het gevoel van trots kwam weer naar boven, je hebt het toch maar gedaan Kevin, onder de boog door, handjes richting de hemel en lachend over de finish. Ruim drie uur, niet slecht voor eens en nooit meer.

London Marathon 2022

IMG_8006
Toen het idee ontstond in 2019 om de marathon van London te lopen was het een totaal andere tijd. We hadden berekend dat hij exact op mijn 42ste verjaardag zou worden gehouden, dat moest toch een teken zijn. Echter is die editie helemaal niet door gegaan door Corona. Maar het zaadje was gepland en een loting werd gewonnen. Dan maar in oktober 2022 ipv april 2020.

Niet wetende dat in die periode heel ons leven op zijn kop kwam te staan. Ik startte een actie voor kwf om hun strijd aan die van mij te koppelen. Jullie steunen massaal deze actie met een grote hoeveelheid donaties. Nogmaals heel erg bedankt hiervoor, zonder jullie niet zo’n mooi eindbedrag van € 1.760 voor KWF.

Maar dan sta je dan aan de start van je eerste marathon nog maar drie weken naar het overlijden van Sietske. Die fysieke en mentale pijn is nog lang mijn systeem niet uit en toch wilde ik nog meer fysieke pijn ervaren in London, idiotski!

Was vroeg opstaan op de dag van de marathon. 6:00 uur ontbijt en met metro en trein maar het startgebied. De trein zat volgepakt met lopers dus de sfeer zat er gelijk goed in. Vanaf de trein was nog een minuut of twintig wandelen naar startvak yellow. Omdat we op tijd vertrokken waren was het nog wel een tijdje wachten in het startvak. Nadat ik de kledingtas had ingeleverd was de laatste voorbereiding voorbij. Het ging nu dan toch echt beginnen!

Rustig aan starten, rustig aan starten was het enige wat ik moest herhalen in mijn hoofd. Het is een heel eind, dus niet als een malle vertrekken. Wat gelijk opviel dat het lekker rustig bij de start was. Genoeg ruimte geen gedrang geen frustratie. Vanaf moment 1 stonden de Britten aan de kant van de weg al te juichen alsof de finish bijna in zicht was. Dit wordt echt genieten als die 26 mile lang zo blijft. Het eerste deel was nog best heuvelachtig veel op en neer dat was even schrikken, want dat was niet verteld in de briefing. Nu was het tijd om je ritme te vinden. Aantal lopers om me heen, maar niet echt iemand die mijn tempo liep. We moeten het alleen doen vandaag. De eerste helft ging haast vanzelf, genieten was het in de diverse wijken van London.

Het halverwege punt beloofde het hoogte punt te zijn. En het maakte het waar. Opdraaiend de Tower Bridge op was ongelooflijk. Wat een beeld, zoveel mensen, zes rijen dik. Wat een geluid. De Apple watch waarschuwt voor te hoge geluidsbelasting. Deze sfeer is niet te beschrijven. Grijns van oor tot oor. Kippenvel op benen en armen. Hoe krijgen zoveel mensen zoveel geluid geproduceerd. Ik zat er eigenlijk al doorheen maar dit helpt de de komende kilometers weer om door te gaan. London je bent fantastisch en dat laat je op deze brug zien. Voordeel tegen mijn bruggen angst, door de mensen massa was er niets van de Thames te zien, haha.

Daarna was er gezegd dat er een saai industrie stuk zou komen. De mindfuck was dat als je linksaf van de brug af zou gaan je richting finish ging, maar we rechtsaf moesten om de marathon afstand te behalen. Het saai stuk was lang niet zo saai. Toch nog heel veel Britten langs de kant.

De laatste acht kilometers braken aan. Ik kon eigenlijk niet meer. De temperatuur speelde ook parten, de zon was er door gekomen en het was behoorlijk warm. Die misstap bij een putdeksel zojuist waarbij mijn linkervoet tegen mijn rechterkuit sloeg hielp daar ook niet echt mee. Als dit maar niet het einde is dacht ik nog. Gelukkig kon ik me gedachte eraf zetten door het Brits publiek welke elke mile wel harder leek te gaan schreeuwen. De kilometers duurde iets langer dan gepland de pace steeg met een paar tiende. Maar het verval was nog te overzien. Regelmatig wat drinken uit mijn rugzakje hielp ook om voort te blijven gaan. De benen verzuurde steeds meer. Steeds meer lopers begonnen te wandelen. Steeds vaker het beeld van een loper op de grond met een medisch team eromheen. Het slagveld wat de marathon heet begon langzaam vorm te krijgen. Ik ga echt niet wandelen ook al zegt alles in mijn lichaam dat dat misschien wel even lekker zou zijn. Nee niet doen. Je benen doen geen pijn. De gedachte aan Sietske die avond dat ze van de vloer af moest komen om met de ambulance mee te kunnen herspeelde in mijn hoofd. Als zij de kracht had om met zoveel pijn in haar benen op te kunnen staan om op die brancard te gaan liggen, moet jij ook de kracht hebben om die laatste miles hard te lopen. Elke kilometer deze gedachte om maar niet te gaan wandelen. Nadat ik het supporterspunt van Marathon Internationals was gepasseerd met een enthousiaste sprint naar de zijkant van het parcours, want zij stonden rechts en wij liepen links, was het eigenlijk helemaal gedaan. Ik moest nog 2 kilometers en een beetje. Proberen te blijven lachen en zwaaien naar de camera’s je bent er bijna. Toen kwam de laatste bocht in beeld. Eindelijk nog 1 rechtstuk. Wat daar is de finish al! Geen drie verschillende misleidende bogen zoals bij de damloop. Nee 1 duidelijke poort die het einde van deze race markeerde. Wat geweldig. Ik ben er! Daar is ie de finish! Blij en moe kwam ik over de finish wat een rit was dit, niet gewandeld, niet gestopt, in 1 keer uitgelopen!!! London je was geweldig, zwaar maar geweldig. I love this city!

Het einde van een training en het start punt van iets waar ik nog niet aan toe ben. Dat symboliseert deze dag en deze race. Therapeutisch kan ik het iedereen aanbevelen een marathon te lopen in het buitenland in het begin van een rouwproces. Even weg van alle herinneringen, hoewel er in London ook veel mooie herinneringen zijn. Geen plannen meer die we samen gemaakt hebben. Geen complimenten meer voor deze prestatie en mooie medaille. Hoewel veel mensen me steunen deze periode en aangaven dat ze trots op me zijn, en ik dat enorm waardeer, is het toch anders dan jou trots en medeleven. Zo zal het nu moeten zijn, dit zal ik moeten gaan accepteren, maar nu nog niet, dat kan en wil ik niet…

Dam tot Dam 2022

IMG_7150
Na 2 jaar de Home Edition, mochten we eindelijk weer echt van Zaandam naar Amsterdam lopen. Jippie zou je denken, maar voor mij persoonlijk was het dit jaar even wat anders. Als de week ervoor je grote liefde overleden is aan borstkanker en je de emotioneelste week uit je leven hebt gehad is de voorbereiding niet echt best. De dag na de crematie, moet je dat wel doen, vaak spookte het door mijn hoofd, ja, nee, ja, nee, nee, nee, ja, ja, JA. Een dag met collega lopers doet me mogelijk goed, daarnaast is Londen het hogere doel en die voorbereiding moet, hoe moeilijk ook, doorgaan.

Door de eerder aangehaalde Home Edition was Sietske meer dan ooit verbonden aan de Damloop. Sietske was de drumband in ons eigen IJ-tunnel, de verzorgingsposten onderweg en de verzorger van de wedstrijdfoto’s achteraf. Normaal wist je dat als je een TV camera onderweg zag dat ze aan de andere kant voor de buis zat te kijken of ze jou of een collega zag voorbij komen. Na het stopzetten van je workout na de finish was het eerste wat je deed een berichtje sturen aan Sietske dat je gefinisht was, waarop gereageerd werd dat ze trots op me was dat ik het weer geflikt had. Dat allemaal niet in de editie van 2022.

Door een week van slechte nachtrust werd dtd22 wel een uitdaging, maar het zou vooraf al niet om de tijd gaan, omdat hij onderdeel was van het trainingsschema richting Londen. Niet te hard starten was het plan, niet te veel ergeren aan mensen die links wandelen en niet te veel slalommen in het begin om energie te besparen. Vooraf afgestemd met collega Claudia om samen te gaan lopen en dat pakte goed uit.

Qua drukte viel het veel mee in het begin, er was wel plotseling een fuik binnen de kilometer, die niemand zich kon herinneren van vorige edities. En er was een noop die plotseling bijna stil stond, zodat ik bijna onderuit ging en er was veel regen.

Gelukkig was er ook veel support langs de kant van de weg, traditiegetrouw collega Laura, familieleden van Claudia en collega Evert-Jan volgde elkaar op tegen het einde van de dtd. Respect dat jullie in de stromende regen naar hardlopende mensen komen kijken, super tof!

Voor we het wisten waren we bij de finish, tevreden met hoe het was gegaan, tevreden met de tijd. Voorlopig helaas nog geen finish foto’s gezien van de organisatie, maar het vingertje ging richting hemel, deze was voor jou moppie!

Halve marathon Rotterdam

IMG_0410De dag was minder chaotisch dan toen die dag van de halve van Londen, maar het wekkertje geen weer vroeg. Door de last-minute inschrijving moest er eerst nog een startnummer opgehaald worden en met 9.000 deelnemers weet je nooit hoe druk het kan zijn bij de start. Plan was niet met de smart naar Rotterdam centrum te gaan, maar het laatste stukje met de trein te doen. Dus na een autorit, een treinrit en een stukje wandelen bij de start aangekomen. Gelukkig nog niet druk, was ook pas 8 uur en de start was om 9 uur, dus binnen 15 minuten de klus geklaard, startnummer binnen, opgespeld en shirt gewisseld. Nu wachten tot de start.

Door de late inschrijving, starten in startvak D. Het laatste startvak, helemaal achteraan. Niet echt de route verkent, we gaan wel zien waar we langs gaan. Was immers een vervanging voor de lange duurloop die om de marathontraining op het programma staat. Leuk Rotterdam maar Londen blijft het grotere doel!

Bij de start werd er omgeroepen dat er iemand op blote voeten liep, “ook barefoot running” in Rotterdam vandaag! Jij wel broeder, dacht ik, ik had mijn Nikies maar aangetrokken, want dat worden ook de marathon schoenen.

Zoals elke wedstrijd is het begin erg hectisch met veel duw en ellebogen werk en op zoek naar een lekker pace en vooral ruimte. Nou die ruimte en die pace wilde maar niet komen. Veel smalle fietspaden op het eerste deel van de route en af en toe een fuik, waarvan je dacht, die hadden we bij de start moeten hebben. Dus regelmatig over het gras, aan de verkeerde kant van de afzetting en dat soort gekkigheid. Nee een evenaring van de tijd uit april in Londen ging er vandaag niet in zitten en die was nog wel op vibrams!

Het was een vochtige en warme dag, maar gelukkig nog wel droog, wel af en toe wat druppels maar dat mocht geen naam hebben, de rest van de dag was het wel wat natter dan deze ochtend in Rotterdam. Dus veel drinken. Eerste drank post toch maar even overgeslagen om wat ruimte te creëren, wat redelijk werkte want het werd al wat rustiger op het parcours.

Richting de Van Brieneoordbrug begon het sweet toch een beetje toe te nemen, we gaan toch niet die brug op en over? Geen parcoursverkenning weet je nog… Maar gelukkig niet, liepen we er alleen onder door, waar een koor voor de sfeer en kippenvel zorgde.

De km’s vlogen voorbij, de gps was natuurlijk weer te positief en liep alweer bijna een km voor. Maar het vooruitzicht op de Coolsingel te finishen was er 1 die ervoor zorgde dat de voetjes vooruit bleven gaan. Toen we Blaak naderde kwamen de herinneringen van de stad waar ik 3 jaar in doorgebracht had tijdens mijn Hogeschool periode toch wel weer terug, zouden er nog bekende uit die tijd langs de kant staan? Even wat gezichten screenen, nee geen bekende. Toch nog een stukje parcours met herkenning, met inderdaad een finish met wat extra’s op de Coolsingel.

Toch maar weer trots onder de zoveelste finishboog te lopen. Handjes in de lucht en smile naar de camera’s en even extra aandacht voor de tekst om mijn shirt, want deze was natuurlijk ook voor het kwf!

De medewerkers van #rentegenkanker, veel deelnemers met het shirt trouwens, vingen me op na de finish. Ik zie geen naam op je startnummer, dus uitgelegd dat ik hier voor een trainingsrondje was voor de marathon van Londen in oktober en dat ik zelf een actiepagina heb op gezet. Het enthousiasme van de medewerkers was echt heel erg leuk, wat een toppers!!! Nog snel een fotootje in het kader “I DID IT”, als ik de foto vind repost ik hem nog wel!

Rottedam het was weer leuk, dankje!

Eerste keer in het #rentegenkanker shirt

IMG_2406
Borst voorruit dit eerste rondje met dit shirt aan. Voelde alsof alle donateurs met me mee liepen. Easy sundayrun dus 🤗.

De actie voor #kwf loopt al richting de € 1.000 dat maakt me zo blij! Zoveel steun en zoveel donateurs al!

Streefbedrag KWF actie gehaald

_DSC5999_extra
Yes! We hebben het streefbedrag gehaald. Dankzij een mooie donatie van mijn werkgever Scholtens Groep.

Was is dit ongelooflijk snel gegaan en wat mooi dat jullie allemaal KWF zo steunen. Ik voel zoveel dankbaarheid!

Voelt goed dat je werkgever zo betrokken is met haar medewerkers en hun thuissituatie.

Ook werken bij zo’n betrokken werkgever, we hebben nog een aantal leuke vacatures openstaan, neem eens een kijkje op:

https://werkenbijscholtens.eu/

Meteen ook het streefbedrag verhoogd naar € 1.000. KWF heeft nooit genoeg middelen voor onderzoek. Dus alle beetjes helpen hopelijk.

VO2 Max voor en na corona

IMG_2202

In bovenstaande grafiek is het effect van het weekje ziekte in april door corona goed te zien. VO2max is de maximale hoeveelheid zuurstof die je lichaam kan verwerken tijdens een activiteit. Deze maatstaf, die ook wel cardiorepiratoire conditie wordt genoemd, is handig voor iedereen, van zeer fitte personen tot personen met een ziekte.

Gelukkig zit er weer een stijgende lijn is, maar ik ben nog niet op het niveau van voor Corona.

Over de € 500 | Bistro de Holterberg

IMG_0388
Dankzij een mooie donatie van Bistro de Holterberg zijn we de € 500 gepasseerd. Daarmee is (op dit moment) Bistro de Holterberg gelijk de grootste sponsor van deze actie voor KWF geworden. Heel heel erg bedankt.

Mocht je nog een keer in de buurt van Holten zijn (of helemaal niet in de buurt) moet je daar zeker een keer gaan eten. De bistro is het toppunt van gastvrijheid en het eten is van een topniveau, echt genieten!

https://www.bistrodeholterberg.nl/

Ren Tegen Kanker

KWF_SocialMediaPosts_1200x628px1
Ik kom in actie om geld op te halen voor kankeronderzoek. Dat is heel hard nodig, want nog steeds krijgt 1 op de 3 mensen in Nederland de diagnose kanker. Helaas ook bij mijn alles en andere dierbare familieleden.

Ik loop op 2 oktober hopelijk mijn eerste marathon uit in Londen. #rentegenkanker

Sponsor mij via deze link en help KWF met de financiering van belangrijk onderzoek naar kanker, zodat we samen nog van een lang leven kunnen genieten.

Wie ons een beetje kent weet dat 666 een bijzonder getal voor ons is. Het is mogelijk een raar bedrag voor een streefbedrag van een inzamelactie voor KWF, maar het maakt de actie daardoor juist persoonlijk. 6 jaar, 6 maanden en 6 dagen zat er tussen onze eerste ontmoeting en onze trouwdag op fortwo 2019. Voor ons dus een bijzonder getal, maar niet alleen daarom het streef bedrag.

Sinds november 2019 staat ons leven op zijn kop. Is alles verandert en toch hetzelfde gebleven. Oud & Nieuw 2020 hebben we besloten het gevecht aan te gaan en nooit op te geven. Wij samen zijn de 666 voor de gemuteerde cellen, wij zijn de duivel voor deze ziekte. Wij zijn degene die uiteindelijk gaan winnen. Wij zijn degene die niet op gaan geven. Wij brengen de hel naar jou ziekte, en niet anders om. We geven nooit op! Daarom is kankeronderzoek zo belangrijk, daarom deze actiepagina, daarom 666 als streefbedrag.

Namens mij en KWF: dankjewel!

London Marathon 2022


IMG_0208

De spanning steeg deze week tot een hoogtepunt. Na een wens om de marathon van London op mijn verjaardag in 2021 te lopen, maar nooit ingeloten en een virus, had ik me nu aangemeld voor de loting via Marathon International om de editie in oktober 2022 mee te doen.

Afgelopen woensdag 16:30 viel de mail in de mailbox. Valerie kwam met het goede nieuws: je bent ingeloot!
Dat betekend dat er dus een marathon op de planning staat dit jaar! Spannend maar vooral een leuk vooruitzicht. Dit wordt een mentaal spelletje, nog zoveel keuzes, nog zoveel voor te bereiden. Kort om spannend maar wel leuk!

Dam tot Dam 2019

damloop19De damloop van 2019 was er toch 1 van de warmte. Damtotdam19 was mijn eerste wedstrijd van het jaar. Normaal ben ik goed getraind door de diverse wedstrijden door het jaar heen, goed op niveau qua gewicht, maar dit jaar was de voorbereiding anders. Veel last gehad van mijn kuiten, en last gehad van het gebrek aan motivatie. De spirit is er een beetje uit, en met zo’n gevoel aan de start komen is niet best. Echter in de vakantie had ik actief getraind en afgewisseld met fietsen en kreeg ik het gevoel weer terug. Zelfs 16k en 20k zonder moeite gelopen in de weken voor de damloop. Alles leek weer als vanouds te zijn.

De dag van de damloop was warm en zonnig. Ons restaurant was failliet gegaan dus we hadden een nieuwe stek. Vol in de zon buiten aan een tuintafel in de clubkleuren, dat was onze voorbereiding en ik had natuurlijk geen pet bij.

Met het pondje naar het station om onze tas in te leveren was wel iets nieuws. Het leek een beetje op suppen van een paar weken terug, een beetje wiebelend op je benen. Op CS was het opvallend rustig dus we stroomde snel naar ons start vak, ook val in de zon. Toch maar even de schaduw opgezocht, wat gerekt en gestrekt en gestart.

Eerste 6k kon ik lekker mijn tempo houden, mijn soundtrack bestond alleen uit McR en dat beviel op zich wel. Eerste drankpost overgeslagen omdat ik lekker in de flow zat. Maar rond de 9k werd het toch zwaar, een spons gepakt, meegenomen tot de volgende post. High 5 aan collega gegeven die support stond te geven bij 11k en daarna was het voorbij.

De benen wilde niet meer, de voeten ook niet, de hitte op mijn hoofd werd te veel. Rustig lopen, rustig lopen was alles wat ik nog kon denken. Kon helaas niemand vinden om in een zelfde tempo aan te haken.

Eenmaal in Zaandam deed de sfeer van het publiek me veel goed. Ook nog 2 supporters begroet voor de laatst kilometer, maar een eindsprintje zat er niet meer in.

Uiteindelijk 10 minuten trager dan vorig jaar, maar was voor 1:25 gegaan door de slechte voorbereiding, dus de uiteindelijke 1:24 viel niet tegen.

Week erna nog veel last gehad van mijn kuiten, en een paar dagen van mijn hoofd, was toch nog licht verbrand, de road to London is nog erg ver. Moet met 1coach toch eens gaan onderzoeken hoe mijn looptechniek verbeterd kan worden.

Zevenheuvelennacht

2014 was mijn laatste Zevenheuvelenloop, ik had het gehad, met de regen, de koud, kortom altijd slecht weer in Nijmegen. Maar de Heuvels bleven jeuken, en naar 2 jaar terug een keer de nachtloop bij de Damloop gedaan te hebben, dacht ik de Zevenheuvelennacht moet ook leuk zijn.

En dat was hij, we hebben er een weekendjeweg van gemaakt, het was droog en sfeervol. Ik had heel Aliexpress leeg gekocht voor de verlichting. Want bij de Damloop had ik de meest gekke dingen gezien. In Nijmegen viel het wat mee, toch wat serieuzere lopers aan de start.

Ons hotel was dicht bij de start, maar de ingang van het startvak was behoorlijk om lopen, maar toch nog op tijd in het startvak, rustig gestart en heerlijk gelopen, parcours was vooral berg af en naar 32:52 minuten was het al weer gedaan!

Nog een kleine fittie bij de finish met iemand die dacht dat ik in de pad liep dus wat duw en trek werk, gelukkig geen beelden van.

En knappe wedstrijdfoto’s ook niet helaas, het schep stellen van de automatische camera’s langs het parcours was toch niet zo best als we mochten hopen.

Maar genoten, wie weet nog eens volgend jaar!

N307 Doorsteek Run

De nieuwe provinciale weg in Westfriesland was bijna klaar, dus voor de opening mochten we er overheen rennen. Jammer dat het weer tegenviel, regen en wind, wat het idee was leuk.

Het was 14 kilometer, een heen en weer van sportvereniging naar de provinciale weg en terug. Er was ook een 7 kilometer, waar een aantal collega’s aan mee deden, dus die kwamen we na een kilometer of 4 tegen, dat zorgde wel voor wat sfeer op de weg.

Toen kwam het keerpunt, de wind tegen en de regen. De weg was breed, en vrij leeg door het beperkte deelnemers veld aan de 14k. Daarnaast had ik nog de dag van morgen, de Haarlem Trial Run, dus wilde ook niet te vol gaan.

Na 8 kilometer werd ik voorbij gelopen door een groepje van 2 dames en een heer, ik ben aangehaakt, maar moest ze 1 kilometer voor het einde laten gaan, zij hadden nog een versnelling, ik niet. De dames bleken later op het podium te staan, 2 en 3. Ik zelf was uiteindelijk ook tevreden met mijn eindtijd, en een pace van 4:50.

Haarlem Urban Trail

De Haarlem Urban Trail was de eerste Urban Trail die ik gelopen heb. De Urban Trail series stonden al een tijdje op mijn netvlies en ik was meestal te laat als ik op de website keek en er was er eentje in de buurt. Deze keer dus niet het geval. Voor Haarlem was het ook de eerste en dat was ook wel een beetje te merken, maar dat mocht de pret niet drukken.

Samen met een collega deze leuke run gelopen. Het was wel een keer lekker om gewoon alleen puur voor de fun te lopen en geen rekening te houden met de tijd. En ik had natuurlijk nog de run van de dag ervoor in de benen, dus was wel blij dat ik niet vol hoefde te gaan.
Gelukkig voor de organisatie was het droog deze zondag, want we hebben toch wel onze starttijd met 50 minuten gemist, door de samen doorgaan waar we met z’n alle eerst door heen moesten.

Verder genoten van het mooie Haarlem, veel live video’s gemaakt en foto’s natuurlijk. We wachten nog steeds op de foto van de fotograaf in de Koepel, want dat moet de mooiste zijn, maar goed wat niet is kan nog komen.

Het bizarste was toch wel het lopen door een kerkdienst van de doopgemeenschap. Je voelde je echt opgelaten, mensen die op de vloer zaten, spreuken op de muur, raar maar wel bijzonder.

Verdere hoogte punten waren natuurlijk de bioscoop, de Koepel gevangenis en het Patronaat.

Voor herhaling vatbaar, als de organisatie er meer grip op krijgt. Want ook de heren runningshirts waren van het verkeerde materiaal, en de communicatie na afloop op social media is er compleet niet, kom op jongens, we hebben allemaal genoten, waarom deze bittere na smaak.

Mijn collega heeft trouwens mij met een eindsprint geklopt, ik kon niet meer, en bij haar zat de 1 seconde van Alkmaar nog dwars denk ik.

Dam tot Dam 2018

358c0ef3-24b9-4247-870c-50458f38f112
De damloop van 2018 was er 1 van de regen en de snelle tijden. Maar het verhaal ging dieper dan dat, 1 week van te voren een kuit blessure opgelopen en ik dacht weg damloop2018. Wat jongeren collega’s hadden de druk erop gezet, want vorig jaar was ik bij de businessloop de snelste van ons bedrijf. Daardoor mogelijk te intensief getraind. Door de warme zomer zou het wel eens een warme editie kunnen worden. Niks was minder waar. Het was nat en redelijk koud voor de start. Met het schema van vorig jaar op de oren ging ik van start, gelukkig had de week rust goed gedaan aan mijn kuit. Eerste acht kilometer speelde hij dan ook niet op.

Daarna werd het wel zwaar en voelde ik de spier wel weer, moest mijn schema iets los laten, maar had al een voorsprongetje. En doordat het dit jaar niet druk was op het parcours, en er weinig mensen langs de kant stonden kon ik goed in mijn focus blijven en er een trainingsrondje van maken. Wat een heerlijk loopje opleverde met een PR als resultaat: 1:14:35. Trost en voldaan over de finish, en niet meer de snelste van het bedrijf, ach je we worden een dagje ouder zeg maar, tijd dat iemand anders het overneemt.

Deze damloop had ik ook een instatakeover een week van te voren van het instragram account van Scholtens!

Alkmaar City Run by night

alkmaarcityrun2018De 10k van de Alkmaar City Run by night was de eerste wedstrijd van 2018. Gezien de wat matige conditie en idem voorbereiding en de bestrating van de binnenstad van Alkmaar gekozen om niet op de vibram fivefingers te lopen maar op de Nike’s.

Alkmaar wat was je mooi, wat een leuk parcours en mooi verlicht en gezellige muziek. De smalle straatjes van de binnenstad zorgde voor een knusse run met de andere lopers en de toeschouwers langs de weg. Altijd leuk als ze de naam van je startnummer op je borst roepen als je voorbij snelt en de kids vragen om een highfive.

Met een 49.34 een al met al geslaagde wedstrijd, hoewel de hartslag app wel 98% in de categorie extreem aangaf. Dus dat wordt nog trainen om op hartslag te lopen. Daarnaast was steken in de buik, doordat er iets te laat gegeten was ’s avonds. Blijf toch echt een ochtendrunner.

De Marathon Revolutie

houtlopen

Toen kwam de dag dat je 40 werd. Of er nog iets op mijn bucketlist stond, nou eigenlijk zou ik nog wel een Marathon willen lopen, maar al die trainingsuren heb ik echt geen tijd voor hoor. Toen kwam ik het boek tegen van Koen de Jong en Stans van der Poel. Het trainingsschema ziet er aantrekkelijk uit, maar ik twijfel nog.

Op mijn vibram’s heb ik nog nooit meer dan 27 km gelopen, en hoewel je in dit schema nooit meer dan 14 km loop, ben ik toch wel bang dat de voetjes het zwaar gaan krijgen.

Terug naar de bucketlist, 2021 moet de London Marathon als het goed is op mijn verjaardag, zondag 25 april gehouden worden, dus dat wordt de uitdaging. Met het trainingsschema uit het boek gaan we toch eens proberen de Marathon te bevechten!
June 2023
January 2023
October 2022
September 2022
August 2022
June 2022
February 2022
September 2019
December 2018
November 2018
September 2018
June 2018
May 2018
April 2018

Wij maken gebruik van cookies
Om statistieken van deze website in Google Analytics bij te houden. Daarnaast is het dankzij cookies mogelijk informatie te delen via social media.