triathlon
Ironman 5150 Westfriesland
June 06. 2023 • Category: running
Ironman 5150 westfriesland 2023
INSCHRIJVEN
Wat ga je doen als je een marathon van je lijstje hebt afgestreept en denkt, wat zou nog een uitdaging zijn. Juist een triathlon met de olympische afstand. Laten ze die nu jaarlijks onder de naam Ironman 5150 organiseren in mijn woonplaats Hoorn. Maar dat zwemmen wordt nog wel een dingetje, maar het is maar 800 meter dus dat zou je moeten kunnen halen. Dus al snel na de marathon van London had ik me ingeschreven voor de Ironman 5150.
Al snel bleek dat het zwemmen niet 800 meter, maar 1.500 meter was. Oeps dat is bijna 2 keer zo ver. Al snel waren er meer collega’s op het werk die mee wilde gaan doen en zo ontstond er toch een serieus clubje aan deelnemers. Minder groot dan de damloop, maar logisch wat dit is toch een serieuze inspanning.
Het fietsen zou ook geen probleem zijn tot oktober reden we elke zondag een rondje van rond de 40 - 60 km dus dat zat wel in de benen. Nou hardlopen zou ook geen probleem hoeven te zijn na hetgeen wat je net in London had gedaan.
In mijn hoofd wilde het echter nog steeds niet gaan leven, zeker niet toen de eerste mail binnen kwam. Het evenement is verzet van zaterdag naar zondag. Met de tekst mocht het niet schikken dan kan er gratis geannuleerd worden. Aantrekkelijk voorstel. Eigenlijk iets te spontaan ingeschreven, dat zwemmen zie ik wel erg tegenop. Denken, malen, denken, malen. Ja ik maak gebruik van de optie, knoop doorgehad, aan deze gekkigheid gaan we niet deelnemen… Shit te laat, deadline verlopen te lang nagedacht, kosteloos kun je er niet meer onderuit.
Maandje of wat later, tweede e-mail. De organisatie is failliet, maar wordt overgenomen door lokale initiatiefnemers, je moet je opnieuw inschrijven. Weer een uitweg? Nee helaas niet, dus opnieuw ingeschreven, moet er weer betaald worden voor de wedstrijdfoto’s, wtf. En die foto’s daar doen we het voor, die foto’s van de vorige editie waren zo mooi, dat was misschien wel de belangrijkste reden om mee te doen. En nu niet betalen voor de foto’s met het risico dat je ze niet zou krijgen, achteraf erg kortzichtige natuurlijk want die was alleen een pre-order korting, natuurlijk kun je ze altijd nog achteraf kopen. Lang verhaal kort, uiteindelijk 2 keer voor de foto’s betaald. Na maanden van heen en weer sturen van e-mails uiteindelijk het dubbel betaalde bedrag teruggekregen.
TRAINING
De klok begon nu echt te tikken en je had nog geen meter gezwommen. In 2019 had je nog wel eens buitendijks in het water gelegen in je wetsuit om wat heen en weer te zwemmen, maar met mijn diploma A zat er nog geen borstcrawl in. Toch maar kijken naar een cursus of zo. 15 weken lang in de Waterhoorn, ja doei dat is veel te lang, kijk 8 weken in Schagen en snel beginnen dat klinkt beter.
Al snel bleek dat ik geen zwemtalent had en was het elke woensdagavond ploeteren in Schagen, met de flippers ging ik als een speer, zonder flippers kwam ik niet vooruit en over het ademhalen maar niet te spreken. Zonder te ademen een bad van 25 meter over steken was een eitje, maar dat ga je niet reden in de haven van Hoorn natuurlijk. Uiteindelijk netjes de cursus afgemaakt, maar zonder resultaat, ik kon nog steeds geen borstcrawl zwemmen. Dat wordt dus 1500 meter schoolslag.
De dag van de wedstrijd kwam steeds dichterbij en ik deed gewoon mijn vier hardlooprondjes per week. Zwemmen en fietsen trainde ik haast niet. Mentaal zit het ook nog steeds niet helemaal lekker en dat resulteert erin dat ik, hoewel ik vier keer in de week sport, geen kilo afval, maar eerder een aantal kilo’s aankom. Het streefgewicht voor de wedstrijd was ver buiten beeld. Zat er nu ruim 10 kilo boven, dat gaat ook niet mee werken tijdens de Ironman.
De VO2MAX begon ook weer langzaam te dalen dus koos ik ervoor om voortaan elke ochtend te gaan hardlopen, korte met lange afstanden afgewisseld. Dit hield ik een aantal weken vol, totdat mijn rechterkuit zei ho zo is het genoeg ik ga lekker irriteren als jij niet rustiger aan gaat doen. En zo geschieden, een maand voor de Ironman een kuit die niet wilde, een zwemslag die niet lukte en een fiets die de schuur nog niet uit was geweest omdat het zo nat voorjaar was, en in de regen fiets ik niet, punt.
Gelukkig werd het weer beter, en mijn gemoedstoestand had ook een aantal positieve dag en pakte is ’s avonds regelmatig de fiets, nadat het parcours definitief was geworden. Deze een aantal keer gereden en ik kreeg er aardig wat tempo in, dus dat fietsen zat wel goed. Ook de moet weer verzamelt om naar de Waterhoorn te gaan om een aantal baantjes te trekken, maar ik was al snel weer uit de borstcrawl baan en in de schoolslag baan, dat ging hem echt niet worden. Een aantal avonden 1500 meter gezwommen in ongeveer 45 minuten, zoveel mogelijk in 1 stuk door, maar dat valt niet altijd mee in een soep van mensen in een betonnen bak.
Zuidas run kwam er ook aan dus toch om een zondagochtend maar even de kuit getest met een rustige run van 5 kilometer. Zuidas run was de vrijdag een week ervoor, ook hier was het al best aardig aan de temperatuur. Deze run rustig aan gedaan om maar niet geblesseerd te raken, een beetje de funrun aanpak en dat pakte goed uit, best lekker tijd en erg genoten van de run.
VOORBEREIDING
Toen begon de voorbereidingsstress. Nog nooit heb ik zoveel stress gevoeld voor een wedstrijd als voor deze. Misleidende en slechte communicatie via video’s, pdfjes, website en social mediakanalen die zich meer tegen spraken dan dat ze je van dezelfde informatie voorzagen. Tijden dat je je startpakket moest ophalen, tijdenden dat je je fiets moest brengen, drie zaken voor drie soorten sets kleding. Er maar voor gekozen om vrijdag eind van de dag al het startpakket op te halen. Nergens mij daglicentie voor triatleten te vinden en die heb je toch nodig om je startpakket te krijgen. Gelukkig was het niet druk, maar werd van tafeltje naar tafeltje gestuurd, toch zeker weten dat ik die bij de allereerste inschrijving al had betaald, maar nooit gekregen. Nou ik betaal nog wel een keer, want ik stond niet in het systeem. Weer 12 euro, dus 24 uren voor een miniatuur papiertje waar mijn naam handgeschreven opgezet werd en waar alleen 1 seconde naar is gekeken toen ik terug geen naar het tafeltje waar ik mijn startpakket kon ophalen. QR code scannen, rijbewijs laten zien. “Je staat niet in het systeem”. Dat moet zij ik, want een kwartier geleden had je me ook gevonden. Ik haal er even iemand bij, want ik kom er niet uit. “Je heet toch Oudenbosch?” Nee, meneer dat is mijn geboorteplaats. Oh, ohja je staat er wel in. Zonder verdere uitleg al mijn spullen ontvangen, polsbandje om en gaan, want ik sta ergens dubbel geparkeerd, tot morgen.
Zaterdag terug voor het ophangen van de fietst en de fietstas en hardlooptas. Vergeten dat ik nog ergens een tijdschip moet ophalen dus de vrijwilliger gaat als een uitsmijter voor de ingang staan waar ik weer langs naar buiten wil. Ben je niet iets vergeten. Het muntje valt, ja de tijdschip, waar kan ik die krijgen, want dat staat nergens aangegeven. De man wijst naar wat tenten aan de andere kant van het veld, Daar bij de hardloop uitgang. Ik daar heen, chip mee en wegwezen tot morgen fietsje. Weer thuis verschijnt er in de appgroep de melding of we onze banden hebben leeglaten lopen, want door de hitte zijn er al een aantal geknapt. Nee niet aangedacht en niet gedaan, dus maar hopen dat die van mij nog heel zijn morgen anders is het snel gedaan met de Ironman 5150.
Omdat het nog 4 kilometer lopen is van mijn huis, ga ik optijd naar bed zaterdagavond, natuurlijk zijn er twee buren met luidruchtige muziek feestjes die avond en duurt het even voordat ik in in slaap val. 5 uur gaat de wekker, want het is niet helemaal duidelijk tot hoe laat we bij de fiets kunnen om te checken of de banden nog vol zijn. Na een stukje wandelen blijft er niets aan de hand te zijn en had je nog tot 8 uur bij je fiets kunnen komen omdat je ook de derde tas op hetzelfde veld mag ophangen, wat overigens nergens stond en pas zondagmorgen duidelijk werd zo frustrerend.
RACEDAG
Klaar om te gaan, wordt de start met een half uur uitgesteld. De zon begint al aardig te bakken dus maar even in de schaduw gaan staan. Toen besloten we toch naar de start te gaan, barefootrunning kwam nu al van pas want we moesten over steentjes en door struiken en andere rotzooi om bij de zwemstart te komen. In de haven waren de mensen van de lange afstand al aan het zwemmen en dat was mooi te volgen op een groot scherm. Het ging nu toch beginnen.
ZWEMMEN
Richttijd voor het zwemmen was 45 minuten, want dat was mijn zwembad tijd en dat zou in open water altijd iets trager gaan. We besluiten ver achteraan te starten om met de schoolslag niet te veel mensen tot last te zijn. Bijna achteraan gingen we het ponton op, elke keer wanneer er vier mensen starte begon dat ding te schommelen. Was niet goed voor de zenuwen. Ik stond al snel voor aan, bril op, wachten en springen, rustig aan begon ik te zwemmen. Schoolslag, hoofd onder, toch maar niet. De zon brandde al aardig om mijn gezicht. De eerste schoppen kreeg ik al, al snel zwommen er mensen voorbij. Rustig aan blijven. Ademhaling was vanaf het begin goed. Collega’s zag ik uit mijn gezichtsveld verdwijnen, ik lang voor me gevoel helemaal laatste. Weer wat gekriebel aan me voet, weer wat klappen tegen me benen. Weer iemand die blind de borstcrawl aan het doen was. Rot op man, heb ik nog geroepen, rustig blijven Kevin! Gelukkig had ik de route in mijn hoofd, want mijn bril was al snel beslagen en de stukken met zon tegen zag je helemaal geen bal. De badmutsen voor me gevolgd, van boei naar boei, rustig ademen en rustig je slagen afmaken en van je drijfvermogen gebruik maken. Dit gaat lang duren dacht ik, maar uiteindelijk kwam de finish toch snel in zicht. Ik zag niets door mijn bril dus ik strompelde een beetje de trap op, miste nog bijna een trede. Snel die bril af, vrijwilligers die mijn hielpen recht te komen, zo dat was het zwemmen, even rustig bij komen, wandelend, maar toch niet te lang, toen toch maar gaan hardlopen richting omkleed punt. Daar zag ik nog wat collega’s die al hun fietsschoenen en helm aan zaten te doen. Mijn tas gepakt rustig gaan zitten, wat water gedronken en een aantal pillen Beyuna Power en Magnesium genomen voor het fietsen. Power voor het krijgen van meer zuurstof en magnesium tegen de kramp. Worstelend wetsuit uitgedaan en voeten afgedraaid, teensokken aan, helm en schoenen aan en gaan.
“Tot de witte lijn lopen” werd er geroepen en daar opgestapt, de clickpedalen gingen lastig vast, een aantal keer steken met de linkervoet, maar eenmaal vast: gasgeven!
FIETSEN
Fietsen moest een rust moment worden, maar de snelheid kwam er snel in en dat publiek in het eerste stuk stimuleerde je wel om door te gaan, veel mensen ingehaald al in dat eerste stukje. Zorgen dat je goed drinkt en hou in het achterhoofd dat je nog 10 kilometer moet hardlopen hierna. Een collega langs de weg gaf aan dat mijn baas een half minuutje voor me lag, dit is mijn parcours dacht ik, als ik iets de laatste weken heb voorbereid is dat dit rondje. Dus gaan! Bij het eerste fotomomentje reed ik al vlak achter hem en kom ik hem soepel inhalen. Eigenlijk was het eerste deel, denk zo’n 20 km een grote inhaalrace. Veel mensen voorbij gereden, waaronder een aantal Scholtens team leden. Bij de drankpost ging er iemand rustig links rijden die dwong me bijna in de berg, dus de adrenaline ging weer even skyhigh, boos even omgekeken en geroepen wat hij nou flikte! Toen de rust weer kunnen pakken, iets tempo geminderd om te zorgen dat je nog benen had om te lopen. Voor ik het wist waren de 40 kilometer voorbij. En reden we Hoorn weer binnen, de witte lijn nog in het achterhoofd, maar dat had niet iedereen. Een dame voor me kwam niet uit haar pedalen dus ging onderuit. Ik kon haar gelukkig ontwijken en wel soepel van mijn fiets afstappen, want voor je het weet lig je er zo naast. Dat was het fietsen, kort sprintje naar de buis waar mijn fiets moest staan en snel naar de wisselzone om de hardloopschoenen aan te doen en een petje op te zetten, want het was al behoorlijk warm. Even een gelletje, want ik had geen voedingsupplementen meer bij, achteraf had ik deze ook in mijn hardlooptas moeten stoppen. Tassen ophangen en gaan!
HARDLOPEN
Waar ik heel de dag al tegenop zag was de hitte waarin we moesten gaan hardlopen, zeker nu de start een half uur later was had je het gevoel dat je een half uur te laat op het parcours was. En dan moesten we ook nog 2 rondjes lopen met allemaal rare lusjes erin. Een parcours voor de supports, wat achteraf wel een goed idee was, want wat was ik dankbaar dat er zoveel supports stonden, want dit waren twee zware hardlooprondjes. In het begin kwam ik snel in mijn gewone tempo die ik de laatste tijd ook op de training liep. Echter alles voelde zwaar, je was natuurlijk al ruim 2 uur aan het sporten. Veel drinken en sponzen gebruiken, een race van drankpost naar drankpost. Halverwege het eerste rondje zag ik Simone in een bocht staan, ze was vrijwilliger, highfive en even gestopt, “Je moet door hoor Kevin” zei ze, ohja ik zit in een race. Bij de schouwburg stonden mijn collega’s wat ook een energieboost gaf, vierkeer zou ik ze passeren. Tijdens ronde 1 dacht ik steeds deze hitte trek ik niet, ik stap eruit, ga echt niet nog een ronde doen. Bij het splitsingspunt vroeg de vrijwilliger of ik al mocht finishen, helaas niet zei ik hem. Ik was nog best scherm, liep bij de waterposten om goed te drinken, en achteraf op de foto’s zag ik er nog redelijk fris uit. Maar zo voelde het niet. Het was wederom een mentaal spelletje geworden, net als de laatste kilometers in London, maar hoe dan ook Hoorn is geen London, er was wel sfeer, maar een compleet andere. Er waren geen kilometerbordjes dus het was een beetje inschatten met de kennis van de stad hoever het nog was, de laatste waterpost was nog voor de schouwburg, dus dat laatste stuk was nog pittig ver voor mijn gevoel.
Gelukkig was het niet overdreven druk op het parcours en waren de laatste kilometers zwaar maar nog wel te doen. De finish was in zicht, de mooie Ironman boog kwam eraan. Het laatste stuk werd ik ook niet meer ingehaald en dat is mentaal ook altijd wel lekker.
Laatste meters, het gevoel van trots kwam weer naar boven, je hebt het toch maar gedaan Kevin, onder de boog door, handjes richting de hemel en lachend over de finish. Ruim drie uur, niet slecht voor eens en nooit meer.
June 2023
September 2022
August 2022
November 2018
May 2018
April 2018
May 2023
April 2023
March 2023
February 2023
January 2023December 2022
November 2022
October 2022September 2022
August 2022
July 2022
June 2022May 2022
April 2022
March 2022
February 2022January 2022
December 2021
November 2021
October 2021
September 2021
August 2021
July 2021
June 2021
May 2021
April 2021
March 2021
February 2021
January 2021
December 2020
November 2020
October 2020
September 2020
August 2020
July 2020
June 2020
May 2020
April 2020
March 2020
February 2020
January 2020
December 2019
November 2019
October 2019
September 2019August 2019
July 2019
June 2019
May 2019
April 2019
March 2019
February 2019
January 2019
December 2018November 2018
October 2018
September 2018August 2018
July 2018
June 2018May 2018
April 2018